Najważniejsze daty w historii polskiej piłki nożnej. 7 lutego 1867 – powstaje Towarzystwo Gimnastyczne "Sokół" Lwów, w którym rozwija się między innymi piłka nożna, założyciele Łukasz Goldenthal oraz Kazimierz Żukotyński. 1888 – Henryk Jordan zakłada w Krakowie Park Zabaw i Gier gdzie można było zapoznać się z piłką Ekstraklasa tabela 2022 - zasady, wyniki, historiaEkstraklasa - historia i zasadyEkstraklasa jest to najwyższa klasa rozgrywek piłki nożnej skupiająca 16 najlepszych zespołów w Polsce. Powstanie rozgrywek datuje się na rok 1926, powstała wtedy pod nazwą Liga Polska. Przez szereg lat zmieniano nazwę, od 2004 roku zaczęto pozyskiwać sponsora tytularnego. Miało to na celu zwiększenie budżetu, skomercjalizowanie i dotarcie do większej grupy odbiorców. Pierwszym sponsorem wybrana została firma Idea, kolejni to Orange, T-Mobile, Lotto. Obecnie sponsorem tytularnym jest PKO, rozgrywane są spotkania pod nazwą PKO dalej ↓ Tabela PKO BP ekstraklasaSystem rozgrywekRozgrywki podzielone są na dwie rundy: wiosenną i zimową. Mecze rozgrywane są systemem każdy z każdym w roli gospodarza, następnie w roli gości. Od sezonu 2021/2022 powiększono ligę do 18 zespołów. W latach poprzednich było to od 10 do 16 drużyn. Na konto zwycięzcy trafia 3 punkty. Remis premiowany jest 1 oczkiem, a porażka oznacza oczywiście 0 Polski automatycznie kwalifikuje się do eliminacji Ligi Mistrzów. Ekipy z miejsca drugiego oraz trzeciego przystępują natomiast do zmagań w eliminacjach do Ligi Konferencji. Podobny los czeka także triumfatora Pucharu jednej z trzech ostatnich lokat jest oczywiście równoznaczne ze spadkiem do I - Mistrzowie Polski Drużyny sięgające po tytuł:Legia Warszawa - 15 MPRuch Chorzów - 14 MPGórnik Zabrze – 14 MPWisła Kraków – 13 MPLech Poznań – 8 MP - aktualny Mistrz Polski 2021/2022Cracovia – 5 MPWidzew Łódź – 4 MPPogoń Lwów – 4 MPWarta Poznań – 2 MPPolonia Bytom – 2 MPŚląsk Wrocław – 2 MPPolonia Warszawa 2 MPŁKS Łódź – 2 MPStal Mielec – 2 MPZagłębie Lubin – 2 MPSzombierki Bytom – 1 MPGarbarnia Kraków – 1 MPPiast Gliwice – 1 MPJeśli przyjrzymy się bliżej trykotowi piłkarskiemu, to możemy zauważyć, iż jest ona przyozdobiona gwiazdką tuż nad herbem drużyny. Nie ma też przypadku, jakim kolorem została wyhaftowana. W roku 2007 do zapisu regulaminu wprowadzono rozwiązanie mówiące o symbolice liczby zdobytych tytułów gwiazdka pojawia się na koszulkach drużyny sięgającej po mistrzostwo 1-4 gwiazdka to drużyny sięgające po Mistrzostwo Polski 5-9 gwiazdka jest jednocześnie najwyższą formą wyróżnienia, informuje o zdobyciu 10 i więcej tytułów wyróżnienia w EkstraklasieEkstraklasa tak jak pozostałe ligi na koniec sezonu wręcza indywidualne wyróżnienia oraz nagrody finansowe. Wybierany jest najlepszy bramkarz, obrońca, pomocnik, napastnik, trener, młodzieżowiec (piłkarz poniżej 21 lat).Poziom EkstraklasyEkstraklasa w porównaniu do pozostałych lig europejskich wypada dość słabo. Rodzime kluby przystępują co prawda do rywalizacji w Lidze Mistrzów, ale ich przygoda zazwyczaj kończy się już na etapie eliminacji do rozgrywek grupowych. Niski poziom potwierdza również fakt, że co roku najlepsi piłkarze chętnie zmieniają ligi na bardziej prestiżowe tj. niemiecką, angielska, włoską czy też nas przepaść pod względem zarobkowym piłkarzy oraz budżetów klubów co bezpośrednio przekłada się na poziom rozgrywek. Często Ekstraklasa jest tylko chwilowym przystankiem w karierze profesjonalnego piłkarza. Kluby za wszelką cenę starają się zapełnić luki w formacjach, ściągając po piłkarzy z innych krajów. Niestety są to zwykle piłkarze, którzy nie osiągnęli dość wysokiego poziomu, by grać we wspomnianych ligach lub są za starzy i traktują naszą ligę jako emeryturę. Włodarze Ekstraklasy wielokrotnie zastanawiali się jak ten problem rozwiązać. Wprowadzali, a następnie znosili limit obcokrajowców występujących w drużynie. Jednak żadna z tych zmian nie przyniosła dotychczas zamierzonych sezonu 2022/2023 każdy klub uczestniczący w PKO Ekstraklasie jest zobowiązany do zapewnienia udziału w tych rozgrywkach dowolnej liczby zawodników młodzieżowych w łącznym wymiarze czasu gry nie krótszym niż 3000 minut w danym - Najczęściej zadawane pytaniaNa czym polega system rozgrywek?Są dwie rundy rozgrywek; wiosenna i zimowa. Najpierw rozgrywane są mecze drużyn w roli gospodarzy, następnie jako gości. Liga składa się z 18 zespołów. Mistrz przystępuje w kolejnym sezonie do kwalifikacji Ligi Mistrzów, a ekipy z miejsc od drugiego do trzeciego rywalizują w eliminacjach Ligi drużyn odpada do niższej ligi?Trzy najsłabsze drużyny z ligowej osiemnastki spadają do I (głosów: 13)Club Olimpia jest najstarszym klubem piłkarskim w Paragwaju. Klub założyli 25 lipca 1902 Holender William Paats oraz Paragwajczycy Sila Godoy, Fernando S. Pascual, Gustavo M. Crovatto, Héctor Cabañas, Juan Rodi, Antonio Pedraza, Luis Marecos, Juan Mara i Genaro Gutierréz Yegros. Akt założenia klubu podpisano w rodzinnym domu Juana Piłka nożna Piktogram piłki nożnej Inne nazwy futbol Główna organizacja Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej (FIFA) Charakterystyka Rodzaj sportu gra zespołowa Sport kontaktowy tak Popularność Zasięg geograficzny cały świat Dyscyplina olimpijska od 1900 roku, z wyjątkiem roku 1932 Dyscyplina paraolimpijska w odmianach pięcio- i siedmioosobowej Multimedia w Wikimedia Commons Wiadomości w Wikinews Cytaty w Wikicytatach Piłka nożna (futbol[1], ang. football, association football, soccer) – gra zespołowa, w której dwie drużyny starają się zdobyć w określonym czasie jak najwięcej punktów poprzez wbicie piłki do bramki; najpopularniejsza dyscyplina sportowa z około 4 miliardami fanów na całym świecie[2][3]. Wstęp[edytuj | edytuj kod] Od 1900 dyscyplina olimpijska. Na całym świecie w 2009 w rozgrywkach udział brało 265 milionów zawodniczek i zawodników oraz 5 milionów sędziów należących do 206 lokalnych związków zrzeszonych w FIFA[4]. W meczach piłkarskich uczestniczą dwie rywalizujące ze sobą drużyny. Celem gry jest umieszczenie piłki w bramce przeciwnika. Zwycięża drużyna, która w regulaminowym czasie gry (dwie połowy po 45 minut każda w rozgrywkach seniorów) zdobędzie więcej bramek. Mecze piłkarskie odbywają się na prostokątnym, pokrytym murawą boisku. Rozmiary boiska to 45 do 90 m szerokości i od 90 do 120 metrów długości[5][6], lecz boisko nie może być kwadratowe. Od 14 marca 2008 każde nowe boisko powinno mieć 105 metrów długości i 68 metrów szerokości. Decyzję tę przyjął Komitet Wykonawczy FIFA na podstawie przepisów opracowanych przez IFAB instytucję odpowiedzialną za przepisy gry w piłkę nożną[7]. Drużyna piłkarska składa się z 11 zawodników (aby zespół został dopuszczony do meczu musi być ich co najmniej 7) i zazwyczaj 7 rezerwowych (w finałach mistrzostw świata i mistrzostw Europy – 12). Wśród graczy wyróżniamy bramkarza i graczy z pola: obrońców, pomocników i napastników. Podział graczy z pola na pozycje jest czysto umowny, w aktualnie stosowanych strategiach gry często następuje podczas meczu płynna wymiana między nimi. Bramkarz jest jedynym zawodnikiem, który może dotykać i łapać piłkę rękami w czasie gry, jednak zgodnie z przepisami może to mieć miejsce jedynie we własnym polu karnym. W przypadku rozmyślnego zagrania piłki ręką przez bramkarza poza własnym polem karnym, jego drużyna zostaje ukarana rzutem wolnym bezpośrednim (zobacz Wykroczenia i kary), tak samo jak w przypadku pozostałych zawodników. Wbrew powszechnie panującej opinii, ukaranie bramkarza za rozmyślne zagranie piłki ręką w czasie gry poza własnym polem karnym karą indywidualną w postaci żółtej lub czerwonej kartki, może mieć miejsce jedynie w ściśle określonych w przepisach gry sytuacjach. Bramkarzowi nie wolno zagrywać piłki ręką po podaniu jej do niego przez współpartnera z wrzutu oraz po podaniu od współpartnera nogą, jednak jeśli intencją zawodnika z drużyny nie było podanie piłki do bramkarza, a wynikło to z przypadku, w takiej sytuacji bramkarz może zagrywać ręką, nieważne, którą częścią ciała zagrał współpartner. Typowa gra piłkarska polega na utrzymywaniu się w posiadaniu piłki tak, aby nie weszła ona w posiadanie przeciwnika, na podaniach piłki nogą lub głową (nie ręką) do partnera z zespołu, a następnie kopnięciu jej do bramki przeciwnika. Kontakt fizyczny między graczami zasadniczo jest niedozwolony. Zawodnicy, którzy nie są w posiadaniu piłki, starają się przemieszczać po boisku, próbując znaleźć się w pozycjach ułatwiających wymianę piłki pomiędzy graczami swojego zespołu, a jednocześnie utrudniających grę przeciwnikowi. Piłka nożna jest jedną z szybciej prowadzonych gier. Piłka jest poza grą po opuszczeniu przez nią całym obwodem boiska lub po przerwaniu gry gwizdkiem przez sędziego. Warto przy tym zauważyć, że inaczej niż np. w piłce ręcznej zegar nie jest zatrzymywany, a czas spotkania dalej płynie. Piłka jest wprowadzana do gry w sposób ściśle określony w przepisach gry, który zależy od powodu, dla którego znalazła się poza grą. Historia[edytuj | edytuj kod] Zobacz też: futbol. Początków tej dyscypliny, jak i innych odmian futbolu, można doszukiwać się w występujących w różnych cywilizacjach grach z piłką. Najstarsze wzmianki o zabawach i grach przypominających grę w piłkę pochodzą ze starożytnych Chin, Japonii, Grecji i Rzymu (harpastum)[8]. Na Wyspach Brytyjskich zwyczaj ten jest nieznanego pochodzenia. Mógł dotrzeć z Celtami, Rzymianami, Duńczykami, czy Normanami. Można prześledzić niesłabnącą popularność futbolu ludowego od najstarszej znanej notatki sporządzonej między 1174 a 1183. Pochodzenie angielskiej nazwy sportu – ‘football’ – również nie jest wyjaśnione. Do dziś tradycyjny futbol ludowy przetrwał w niektórych miejscowościach Zjednoczonego Królestwa, jak np. Royal Shrovetide Football. Określenie „soccer” nie jest słowem rdzennie amerykańskim, a wywodzi się z brytyjskiego angielskiego i jest slangowym skrótem pełnej nazwy piłki nożnej: „association football”[9]. Jest ono używane w licznych krajach angielskojęzycznych, gdzie dominuje inny rodzaj futbolu, np. futbol amerykański, czy futbol australijski. Współczesne początki piłki nożnej[10][11][12][edytuj | edytuj kod] W XIX wieku Wielka Brytania była centrum rewolucji przemysłowej, co doprowadziło do znaczących zmian cywilizacyjnych. Granie w piłkę przenoszono z miast na podmiejskie łąki, doprowadzono do spisania pierwszych reguł. Prym wiodły szkoły publiczne, które uznały, że gry ruchowe mogą pozytywnie wpłynąć na rozwój i dyscyplinę młodzieży. Powstanie kolei sprawiło, że szkoły mogły dużo łatwiej rywalizować ze sobą. Problemem był jednak brak wspólnych zasad gry. Reguły – zazwyczaj nieliczne – ustalano tuż przed meczem. Najstarsze znane zasady gry spisano w 1845 w Rugby School w środkowej Anglii. Kluczowe dla rozwoju piłki nożnej okazały się reguły spisane w Cambridge w 1848 i w Sheffield w 1857. Od tego momentu można mówić o stopniowym oddzielaniu się piłki nożnej od rugby. Wówczas narastał też konflikt między zwolennikami i przeciwnikami grania ręką. Reguły Cambridge spisano po spotkaniu 12 klubów. Wyróżniały się tym, że ograniczały możliwość trzymania piłki w ręku i faworyzowały jej kopanie. Reguły Cambridge nie zostały szeroko przyjęte w Anglii, ale stały się podstawą dla pierwszych zasad The Football Association w 1863. Północnoangielski Sheffield Football Club założony w 1857 spisał w tym samym roku własne reguły, które miały znacząco wpłynąć na rozwój gry. W tym robotniczym regionie szkoły miały mniejszy wpływ na grę. Innowacje wprowadzone w Sheffield odcisnęły w ciągu kolejnych dwudziestu lat znaczące piętno na południowoangielskiej odmianie FA. Zasady wyróżniały się brakiem przepisu spalonego. We wczesnych latach 60. XIX wieku dążenie do ujednolicenia reguł było na tyle duże, że 26 października 1863 udało się powołać 11 londyńskim klubom The Football Association – pierwszą organizację zarządzającą rozgrywkami piłkarskimi. Konflikt dotyczący szarżowania i gry rękoma doprowadził do powołania w 1871 the Rugby Football Union[13]. Drogi rugby i piłki nożnej się rozeszły. Dalszy rozwój gry[edytuj | edytuj kod] Pierwotna piłka nożna przypominała bardziej rugby. Identyczna zasada spalonego uniemożliwiała grę do przodu, stąd pod bramkę rywala przemieszczano się albo dryblując, albo za pomocą młyna. Na taktykę znacząco wpłynęli Szkoci, rozwijając grę podaniami. Liczne zmiany w przepisach również wpływały na grę. Wycofanie zagrania rąk doprowadziło do rozwoju gry głową. W ciągu kolejnego dziesięciolecia FA zaadaptowała liczne zasady z Sheffield, jak rzut wolny, rzut rożny, rzut z autu, czy poprzeczkę. Ostatecznie oba związki połączyły się w 1877. Kolejne zmiany dotyczyły rzutu karnego, sędziów, bramkarza, pola karnego (wprowadzonego w 1902), kartek (od 1970), czy przeprowadzania zmian (dopuszczonych po raz pierwszy w 1958). Przeprowadzano także modyfikacje wcześniejszych przepisów oraz dwukrotnie (w 1938 i 1997) nastąpiło uwspółcześnienie tekstu zasad. Do zarządzania regułami gry powołano w 1886 Międzynarodową Radę Piłkarską (IFAB – International Football Association Board). Anglicy przebywający za granicami swojego kraju sprowokowali jej rozprzestrzenianie się na całym świecie. Dzięki łatwym podstawowym zasadom piłka nożna w krótkim czasie była znana na wszystkich kontynentach. Duże znaczenie dla rozwoju dyscypliny miało powołanie Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) w Paryżu w 1904, która od 1913 należy do IFAB, a od 1930 organizuje mistrzostwa świata. Współczesne zasady gry[edytuj | edytuj kod] Zasady ogólne[edytuj | edytuj kod] Piłka do gry w piłkę nożną Mecze rozgrywane są na polu gry wyznaczonym w postaci prostokąta o szerokości od 45 do 90 m i długości od 90 do 120 m (przy jednoczesnym zastrzeżeniu, że boisko nie może być kwadratem, dla meczów międzynarodowych od marca 2008 FIFA ustanowiła wymiary boisk 105x68). Dwie krótsze linie nazywają się liniami końcowymi przy czym odcinek między słupkami – linią bramkową, natomiast dwie dłuższe – liniami bocznymi. Po przeciwległych stronach pola gry, na środku linii bramkowych, ustawione są bramki o szerokości między wewnętrznymi krawędziami słupków 7,32 m (8 yd) i wysokości dolnej krawędzi poprzeczki od podłoża 2,44 m (8 ft)[14][15]. Zawody są rozgrywane piłką, która powinna mieć obwód nie mniejszy niż 68 cm i nie większy niż 70 cm, a jej masa powinna wynosić od 410 do 450 g (16 oz)[16]. Przy rozpoczęciu zawodów ciśnienie powietrza we wnętrzu piłki musi wynosić od 0,6 do 1,1 atmosfery[17]. Pełny skład drużyny liczy 11 zawodników, w tym bramkarz[18]. Drużyna może również wyznaczyć maksymalnie do 7 zawodników rezerwowych (w rozgrywkach międzynarodowych rangi mistrzowskiej do 12). Personalia wszystkich zawodników muszą być wpisane do sprawozdania sędziowskiego, które musi być dostarczone do sędziego przed rozpoczęciem zawodów. W trakcie spotkania drużyna może dokonywać wymian zawodników, których liczba zależy od regulaminu danych rozgrywek. Zawodnik wymieniony zazwyczaj nie może znaleźć się ponownie na placu gry. Zawodnicy jednej drużyny (poza bramkarzem) noszą w trakcie zawodów taki sam ubiór, który odróżnia ich od zawodników drużyny przeciwnej. Obowiązkowy ubiór zawodnika składa się z koszulki, spodenek, getrów piłkarskich oraz butów. Każdy zawodnik musi posiadać również ochraniacze goleni, które muszą być całkowicie przykryte getrami. Koszulka musi posiadać rękawy i stanowić odrębną część ubioru od spodenek (niedozwolone jest używanie przez drużyny strojów jednoczęściowych). Koszulka musi mieć na plecach numer w kolorze kontrastującym z kolorem koszulki, natomiast inne elementy dekoracyjne (emblematy, loga klubów i sponsorów, nazwiska piłkarzy) są regulowane odrębnymi zapisami w regulaminach danych rozgrywek. Piłkę w czasie gry można uderzać głową, nogą, przyjmować na klatkę piersiową itp., nie wolno jedynie rozmyślnie zagrywać jej rękami. Zakaz ten nie dotyczy bramkarza zagrywającego piłkę znajdującą się w obrębie własnego pola karnego, poza sytuacją rozmyślnego podania od pasa w dół do bramkarza przez współpartnera lub podania piłki do bramkarza z wrzutu. Rozmyślne dotknięcie piłki ręką jest karane rzutem wolnym bezpośrednim dla drużyny przeciwnej (lub rzutem karnym, jeśli piłkę ręką zagrał zawodnik z pola we własnym polu karnym). W zależności od sytuacji, sędzia może również ukarać zawodnika, który przewinił karą indywidualną w postaci żółtej lub czerwonej kartki. Wykroczenia i kary[edytuj | edytuj kod] Przepisy gry w piłkę nożną definiują szereg przewinień, za które drużyna zawodnika może być ukarana rzutem wolnym lub rzutem karnym. Rzuty wolne dzielą się na rzuty wolne bezpośrednie i pośrednie. Rzut wolny bezpośredni może być przyznany przeciwko drużynie, której zawodnik dopuszcza się w czasie gry i na polu gry jednego z następujących przewinień: kopie lub usiłuje kopnąć przeciwnika, podstawia bądź próbuje podstawić nogę przeciwnikowi, skacze na przeciwnika, nieprawidłowo atakuje przeciwnika ciałem, uderza lub usiłuje uderzyć przeciwnika, popycha przeciwnika, atakuje przeciwnika nogami, trzyma przeciwnika, pluje na przeciwnika, atakuje sędziego lub rozmyślnie dotyka piłkę ręką. Jeżeli któreś z tych przewinień zostaje dokonane w obrębie pola karnego drużyny zawodnika – sędzia przyznaje drużynie przeciwnej rzut karny. Z rzutu wolnego bezpośredniego bramka może zostać zdobyta bezpośrednio, ale tylko na drużynie przeciwnej. W przypadku wykonania rzutu wolnego w kierunku własnej bramki (ale spoza własnego pola karnego), jeżeli piłka niedotknięta przez żadnego zawodnika przekroczy całym obwodem linię bramkową pomiędzy słupkami i pod poprzeczką, sędzia przyzna rzut rożny dla drużyny przeciwnej. Jeżeli w powyższej sytuacji rzut wolny bezpośredni będzie wykonywany z własnego pola karnego – sędzia nakaże powtórzyć jego wykonanie – wynika to z faktu, że piłka nie jest w grze, dopóki nie zostanie kopnięta bezpośrednio poza własne pole karne w obrębie pola gry. Rzut wolny pośredni może zostać przyznany jeżeli: bramkarz przez czas dłuższy niż 6 sekund kontroluje piłkę we własnych rękach i nie pozbędzie się jej, bramkarz dotknie piłki rękami (we własnym polu karnym) po raz drugi po tym, jak wypuścił ją z rąk, a nie została dotknięta przez innego zawodnika, bramkarz rozmyślnie dotknie piłki ręką we własnym polu karnym po rozmyślnym podaniu jej nogą (poniżej kolana) od współpartnera, bramkarz rozmyślnie dotknie piłki rękoma we własnym polu karnym po otrzymaniu jej bezpośrednio z wrzutu od współpartnera, zawodnik gra w sposób niebezpieczny (np. atakuje piłkę nogą wyprostowaną do przodu, atakuje piłkę nogą podniesioną powyżej biodra przeciwnika będącego w jego zasięgu, atakuje piłkę głową poniżej biodra przeciwnika będącego w jego zasięgu itp), zawodnik przeszkadza bramkarzowi drużyny przeciwnej w zwolnieniu piłki z rąk, zawodnik popełnia inne przewinienie, niewymienione w przepisach gry w piłkę nożną, z którego powodu sędzia przerwał grę w celu udzielenia zawodnikowi kary indywidualnej. Rzut wolny pośredni jest również przyznawany drużynie przeciwnej, jeżeli zawodnik w czasie gry i na polu gry kopie lub usiłuje kopnąć współpartnera, uderza lub usiłuje uderzyć współpartnera, wchodzi na pole gry bez zgody sędziego i wpływa na grę lub jest winny niesportowego zachowania. Z rzutu wolnego pośredniego nie można zdobyć bramki bezpośrednim strzałem. Jeżeli piłka po wykonaniu rzutu wolnego pośredniego wpadnie bezpośrednio do bramki przeciwnika – sędzia przyzna rzut od bramki, natomiast jeżeli wpadnie do bramki wykonawcy – zasada jest identyczna jak przy wykonywaniu rzutu wolnego bezpośredniego. Sędzia nie ma obowiązku natychmiastowego przerywania gry w przypadku popełnienia przewinienia – ma prawo do zastosowania przywileju korzyści – w takiej sytuacji jeżeli korzyść zostanie zrealizowana – sędzia nie wraca do dyktowania rzutu wolnego, a kontynuuje grę. W przypadku, kiedy dwóch zawodników przeciwnych drużyn popełnia identyczne przewinienie w tym samym czasie, w czasie gry, lub kiedy zawodnik popełnia przewinienie w czasie gry, ale poza polem gry – sędzia przerywa grę, która będzie wznowiona rzutem sędziowskim. Sędzia niezależnie od kar zespołowych, może również udzielić konkretnemu zawodnikowi lub zawodnikom kary indywidualnej w postaci napomnienia (żółta kartka) lub wykluczenia z gry (czerwona kartka, która jest też efektem 2 żółtych kartek w jednym meczu). Karami indywidualnymi mogą zostać ukarani również zawodnicy rezerwowi oraz zawodnicy wymienieni, nie mogą zostać jednak ukarane osoby towarzyszące drużynom, uprawnione do przebywania w strefie technicznej – sędzia ma prawo pozbawić tych osób przywileju przebywania w strefie technicznej, nie może jednak pokazać kartki. Karę napomnienia otrzymuje zawodnik, który: jest winny niesportowego zachowania, słownie lub czynnie okazuje niezadowolenie, uporczywie narusza przepisy gry, opóźnia wznowienie gry, nie zachowuje wymaganej odległości podczas wykonywania rzutu wolnego, rzutu z rogu lub wrzutu, wchodzi lub powraca na pole gry bez zgody sędziego, rozmyślnie opuszcza pole gry bez zgody sędziego. Karę napomnienia sędzia udziela również zawodnikowi, który przerywa w niedozwolony sposób korzystnie rozwijającą się akcję przeciwników (faul taktyczny). Kary wykluczenia z gry sędzia udziela zawodnikowi który: popełnia poważny, rażący (brutalny) faul, zachowuje się gwałtownie, agresywnie, pluje na przeciwnika lub inną osobę, pozbawia drużynę przeciwną bramki lub realnej szansy na zdobycie bramki, używa ordynarnego, obelżywego języka i/lub gestów, otrzymuje drugie napomnienie w tych samych zawodach. Kary indywidualnej sędzia udziela pokazując kartkę w odpowiednim kolorze w ręce uniesionej do góry. Stałe fragmenty gry[edytuj | edytuj kod] Jeśli piłka po uderzeniu, podaniu lub odbiciu przekroczy całym obwodem linię boczną, sędzia wskazuje wrzut. Wznowienie gry następuje przez wrzut piłki rękoma, zza i znad głowy bez odrywania nóg od podłoża z miejsca, w którym piłka opuściła pole gry, przez zawodnika drużyny przeciwnej. Gdy piłka opuści boisko poprzez linię bramkową (ale poza bramką), grę rozpoczyna się rzutem z rogu lub rzutem od bramki, w zależności od tego, który zawodnik ostatni dotknął piłki. Rzut rożny wykonywany jest przez drużynę atakującą, jeżeli ostatnim zawodnikiem, który dotknął piłki, jest zawodnik broniący[19][20]; w przeciwnej sytuacji wykonywany jest rzut od bramki. Rzut rożny wykonywany jest z pola rożnego i obowiązują przy jego wykonaniu takie same zasady jak przy wykonywaniu rzutu wolnego bezpośredniego. Rzut od bramki wykonywany jest z dowolnego miejsca pola bramkowego wykonawcy, przy czym piłka po zagraniu musi niedotknięta przez nikogo opuścić pole karne w obrębie boiska. Po faulu w obrębie pola karnego sędzia dyktuje rzut karny. Rzut karny wykonywany jest z punktu karnego, który znajduje się w odległości 11 m od linii bramkowej oraz w równej odległości od słupków bramkowych. W czasie wykonywania rzutu karnego w polu karnym do momentu wprowadzenia piłki do gry może znajdować się tylko zawodnik wykonujący rzut karny oraz bramkarz, któremu nie wolno opuszczać linii bramkowej (ani skakać na niej obiema nogami). Rzut karny może być również rozegrany pomiędzy dwoma zawodnikami z drużyny, jednak po podaniu piłka musi potoczyć się do przodu, w kierunku bramki przeciwnika, a zawodnik, do którego podanie jest adresowane, do momentu zagrania piłki musi znajdować się poza polem karnym oraz w odległości 9 m 15 cm od punktu karnego i w odległości większej niż 11 m od linii bramkowej. Dozwolone jest dobijanie strzałów przez wszystkich zawodników. Strzelec rzutu karnego może dobijać, ale tylko jeżeli piłka zostanie rozegrana z innym zawodnikiem (najczęściej bramkarzem drużyny przeciwnej lub obrońcą). Jeżeli piłka po strzale zostanie odbita od słupka i nie dotknie jej żaden inny zawodnik, strzelec nie może ponownie zagrać piłki (a jeżeli dotknie – zostanie podyktowany rzut wolny pośredni dla drużyny przeciwnej). Wykonanie rzutu karnego powinno być płynne, niedozwolone jest markowanie strzału. W przypadku nieprawidłowości sędzia powtarza wykonanie rzutu karnego. Pozycja spalona[edytuj | edytuj kod] Zawodnik drużyny atakującej znajduje się na pozycji spalonej, gdy jest na połowie przeciwnika i w momencie podania do niego piłki ma przed sobą mniej niż dwóch graczy drużyny przeciwnej[21]. W szczególności wynika z tego, że na spalonym nie jest piłkarz, który jest za linią obrony, ale nie przekroczył linii połowy boiska. Spalony nie obowiązuje również podczas wyrzutu z autu oraz w sytuacji, gdy potencjalnie „spalony” zawodnik w momencie podania kieruje się spokojnym krokiem w stronę własnej połowy (tzn. ewidentnie rezygnuje z podejmowania akcji ofensywnej). W przypadku spalonego sędzia najczęściej kieruje się wskazaniem bocznych arbitrów i – w przypadku odnotowania pozycji spalonej – dyktuje rzut wolny pośredni dla drużyny przeciwnej. Przywileje korzyści[edytuj | edytuj kod] Zasadą, którą często kierują się sędziowie, jest zasada korzyści. Oznacza ona rezygnację z odgwizdania, jeśli drużyna pokrzywdzona jest w korzystnej sytuacji. Przykładowo: jeśli podczas wykonywania rzutu wolnego mur wbiegnie w strefę 9,15 m od piłki, a mimo to padnie gol, to sędzia nie nakaże powtórzenia rzutu wolnego. Podobnie będzie, gdy nastąpi faul na kartkę, lecz sędzia zdecyduje pokazać ją po zakończeniu akcji, gdyż pokrzywdzona drużyna pomimo faulu jest w posiadaniu piłki; lub gdy bramkarz sfauluje napastnika, a ten strzeli bramkę – zostanie ona uznana; gdy obrońca dotknie piłki ręką, a mimo to drużyna atakująca po chwili strzeli bramkę – również zostaje ona uznana. Czas trwania i wyłanianie zwycięzcy[edytuj | edytuj kod] Czas gry wynosi zazwyczaj 90 minut (dwie połowy, każda po 45 minut). Przerwa między połowami wynosi 15 minut. Sędzia może przedłużyć każdą połowę meczu stosownie do przerw w grze. Po upływie doliczonego czasu gry zwycięzcą jest ta drużyna, która zdobyła więcej bramek. W przypadku rozgrywania meczów systemem ligowym, za wygraną zwycięzca zdobywa 3 punkty (w niektórych ligach 2 punkty), przegrany nie zdobywa żadnego. Remis natomiast obu drużynom daje po jednym punkcie. W systemie ligowym drużyny grają ze sobą każdy z każdym po dwa razy, jednak np. w lidze austriackiej i szkockiej drużyny rozgrywają między sobą po 4 pojedynki. W przypadku, gdy mecze rozgrywane są turniejowym systemem dwumeczów, pierwszy mecz zawsze kończy się po drugiej połowie. Zwycięzcą dwumeczu zostaje ta drużyna, która w dwóch meczach zdobędzie więcej goli. Jeśli okaże się, że obie drużyny zdobyły ich tyle samo, odbywa się dogrywka. Osobny artykuł: Dogrywka. Jeśli w przepisowym czasie gry drużyny osiągną wynik remisowy, a konieczne jest wyłonienie zwycięzcy (co ma miejsce w przypadku spotkań rozgrywanych systemem turniejowym bez rewanżów), ma wówczas miejsce trzydziestominutowa dogrywka – 2 połowy po 15 minut. W większości rozgrywek na szczeblu międzypaństwowym obowiązywała do niedawna zasada „złotej bramki” (golden goal), polegająca na tym, że po strzeleniu bramki w dogrywce mecz się kończy, a zwycięzcą zostaje drużyna, którą ją zdobyła. Później na jej miejsce wprowadzono zasadę „srebrnej bramki” (silver goal), polegającej na tym, że zwycięzcą zostaje drużyna, która prowadzi po pierwszej połowie dogrywki. Obecnie odchodzi się od tych zasad na rzecz pełnowymiarowej dogrywki. Jeśli dogrywka nie przyniesie rozstrzygnięcia, wówczas zawodnicy obu drużyn wykonują serię rzutów karnych (po 5 rzutów karnych, każda dla każdej drużyny), a gdy i po nich nie ma zwycięzcy, wykonuje się na przemian po jednym rzucie karnym aż do osiągnięcia zwycięstwa. W serii rzutów karnych piłkarze na przemian wykonują rzuty karne z przepisowej odległości. Żaden gracz nie może oddać więcej niż jednego strzału, chyba że wszyscy pozostali gracze pola oddali już strzał w serii rzutów karnych. Gola uznaje się, gdy piłka wpadnie do bramki bezpośrednio, po odbiciu od słupka, poprzeczki lub od bramkarza. Nie uznaje się tzw. „dobitek”. W niektórych systemach rozgrywek, jeśli dogrywka nie wyłoniła zwycięzcy, nie przewidywano serii rzutów karnych lub ograniczano ich liczbę. W takich przypadkach, jeśli wciąż nie było możliwe wskazanie zwycięzcy – sędzia rozstrzygał wynik wykonując rzut monetą. Sędziowie[edytuj | edytuj kod] Sędzia techniczny sygnalizujący zmianę Zawody prowadzi zespół sędziów: sędzia główny (biegający po boisku), dwaj sędziowie asystenci (biegający poza boiskiem wzdłuż linii bocznych) oraz sędzia techniczny (sygnalizuje zmiany i czas przedłużenia gry). W przypadku braku sędziego technicznego (np. na niższych szczeblach rozgrywkowych) zmiany sygnalizowane są przez jednego z sędziów liniowych, przez uniesienie oburącz chorągiewki. Decyzje sędziego głównego są nieodwołalne. Jedynie sędzia główny podejmuje decyzje. Sędziowie boczni są jedynie pomocnikami, których sugestiami arbiter główny powinien, lecz nie musi się sugerować. Przyjmuje się, że sędzia jest „powietrzem”. Znaczy to, że w momencie gdy piłka odbije się od sędziego i przeszkodzi, lub pomoże jednemu z zespołów przeprowadzić skuteczną akcję, gra jest kontynuowana. Dzieje się tak również w przypadku zderzenia sędziego z jednym z graczy, co mogłoby mieć wpływ na przebieg gry. Sędziowie muszą być niezależni, tzn. w meczach międzypaństwowych nie mogą pochodzić z krajów, których drużyny uczestniczą w spotkaniu. Dopuszczalne są zmiany sędziów w trakcie rozgrywek (np. z powodu kontuzji arbitra głównego). Obecnie wykorzystuje się również dwóch sędziów ustawionych za bramkami. UEFA wykorzystała to rozwiązanie po raz pierwszy w trakcie EURO 2012. Funkcja „sędziego bramkowego” wykorzystywana jest obecnie w czasie rozgrywek Ligi Mistrzów. W niektórych ligach europejskich sędzia bramkowy występuje równocześnie z technologią goal-line, co ma dodatkowo gwarantować klarowność sytuacji spornych w polu karnym. Rodzaje rozgrywek[edytuj | edytuj kod] Mecz piłki nożnej – zdobycie gola Piłka nożna jest od wielu lat najpopularniejszą dyscypliną sportową w wielu krajach i ma najbardziej rozbudowane rozgrywki w skali świata. Zasadniczo zawody odbywają się w dwóch systemach: ligowym (tzw. każdy z każdym) oraz pucharowym. Ten pierwszy polega na rozegraniu przez każdą parę zespołów określonej w regulaminie liczby meczów (najczęściej 2) w sezonie i wyłonieniu zwycięzcy (za wygraną przyznaje się przeważnie 3 punkty, kiedyś 2), za remis rywale dostają po 1 punkcie, zaś za porażkę 0 punktów. Zwycięża zespół, który uzyska najwięcej punktów, a w dalszej kolejności decydują mecze bezpośrednie, następnie bilans bramek, a na końcu liczba strzelonych bramek. W systemie pucharowym rozgrywa się mecze tylko między rozlosowanymi w pary zespołami, przy czym do dalszej rundy przechodzi (awansuje) zespół, który okaże się lepszy w bezpośredniej rywalizacji. Istnieją również systemy mieszane. Na przykład podczas mistrzostw świata I faza turnieju rozgrywana jest w grupach, w każdej z nich systemem ligowym („każdy z każdym”), natomiast począwszy od II fazy (od 1/8 finału aż do finału) drużyny grają między sobą systemem pucharowym. Piłka nożna na świecie[edytuj | edytuj kod] Podział państw członkowskich FIFA na konfederacje Międzynarodową Federacją Piłki Nożnej jest FIFA. Należy do niej 209 narodowych federacji piłki nożnej. FIFA organizuje światowe rozgrywki piłkarskie (turnieje olimpijskie, mistrzostwa świata kobiet i mężczyzn oraz grup młodzieżowych itp.) oraz ustala przepisy gry w piłkę nożną. Jest także nadrzędną organizacją wobec federacji regionalnych: AFC – Azja CAF – Afryka CONMEBOL – Ameryka Południowa CONCACAF – Ameryka Północna, Środkowa i Karaiby OFC – Oceania UEFA – Europa Mistrzowie świata i kontynentów w piłce nożnej Mistrzostwaświata MistrzostwaEuropy Copa AméricaAmeryka Płd. Złoty PucharAmeryka Płn. Puchar AzjiAzja PNAAfryka PNOOceania 2022 2021 Argentyna USA 2020 Włochy 2019 Brazylia Meksyk Katar Algieria 2018 Francja 2017 USA Kamerun 2016 Portugalia Chile Nowa Zelandia 2015 Chile Meksyk Australia WKS 2014 Niemcy 2013 USA Nigeria 2012 Hiszpania Zambia Tahiti 2011 Urugwaj Meksyk Japonia 2010 Hiszpania Egipt 2009 Meksyk 2008 Hiszpania Egipt Nowa Zelandia 2007 Brazylia USA Irak 2006 Włochy Egipt 2005 USA 2004 Grecja Brazylia Japonia Tunezja Australia 2003 Meksyk 2002 Brazylia USA Kamerun Nowa Zelandia 2001 Kolumbia 2000 Francja Kanada Japonia Kamerun Australia 1999 Brazylia 1998 Francja Meksyk Egipt Nowa Zelandia 1997 Brazylia 1996 Niemcy Meksyk Arabia S. RPA Australia 1995 Urugwaj 1994 Brazylia Nigeria 1993 Argentyna Meksyk 1992 Dania Japonia WKS 1991 Argentyna USA 1990 RFN Algieria 1989 Brazylia 1988 Holandia Arabia S. Kamerun 1987 Urugwaj 1986 Argentyna Egipt 1985 1984 Francja Arabia S. Kamerun 1983 Urugwaj 1982 Włochy Ghana 1981 1980 RFN Kuwejt Nigeria Australia 1979 Paragwaj 1978 Argentyna Ghana 1977 1976 Czechosłowacja Iran Maroko 1975 Peru 1974 RFN Zair 1973 Nowa Zelandia 1972 RFN Iran Kongo 1971 1970 Brazylia Sudan 1969 1968 Włochy Iran DR Kongo 1967 Urugwaj 1966 Anglia 1965 Ghana 1964 Hiszpania Izrael 1963 Boliwia Ghana 1962 Brazylia Etiopia 1961 1960 ZSRR Korea Płd. 1959 Argentyna Egipt 1958 Brazylia 1957 Argentyna Egipt 1956 Urugwaj Korea Płd. 1955 Argentyna 1954 RFN 1953 Paragwaj 1952 1951 1950 Urugwaj 1949 Brazylia 1948 1947 Argentyna 1946 Argentyna 1945 Argentyna 1944 1943 1942 Urugwaj 1941 Argentyna 1940 1939 Peru 1938 Włochy 1937 Argentyna 1936 1935 Urugwaj 1934 Włochy 1933 1932 1931 1930 Urugwaj 1929 Argentyna 1928 1927 Argentyna 1926 Urugwaj 1925 Argentyna 1924 Urugwaj 1923 Urugwaj 1922 Brazylia 1921 Argentyna 1920 Urugwaj 1919 Brazylia 1918 1917 Urugwaj 1916 Urugwaj Europa[edytuj | edytuj kod] Federacją zrzeszającą europejskie związki piłkarskie jest Unia Europejskich Związków Piłkarskich Piłki Nożnej (UEFA). Organizacja została założona w 1954 w Bazylei. Obecnie zrzesza 54 związki piłkarskie. UEFA jest organizatorem europejskich pucharów (Liga Mistrzów UEFA, Liga Europy UEFA, Superpuchar Europy UEFA) oraz organizuje mistrzostwa Europy. Klubowe rozgrywki międzynarodowe Najważniejszym klubowym turniejem piłki nożnej w Europie jest Liga Mistrzów UEFA. Biorą w niej udział najlepsze drużyny Europy. Turniej jest organizowany przez UEFA i stanowi kontynuację Pucharu Klubowych Mistrzów Europy (utrzymując oficjalnie obie nazwy). Liga Europy UEFA to cykliczne rozgrywki piłkarskie, organizowane przez Europejską Federację Piłkarską jako kontynuacja Pucharu UEFA, w których biorą udział zespoły piłkarskie, zajmujące czołowe lokaty w narodowych rozgrywkach piłkarskich najwyższego szczebla, z wyłączeniem drużyn biorących udział w Lidze Mistrzów. Rozgrywki reprezentacji narodowych Najważniejszymi rozgrywkami reprezentacji narodowych Europy są mistrzostwa Europy w piłce nożnej. Odbywają się co 4 lata i poprzedzone są eliminacjami toczącymi się w grupach. Pierwsze mistrzostwa odbyły się w 1960 i wtedy były nazywane Puchar Narodów Europejskich później przemianowane do obecnej nazwy. W 2007 do turnieju, który odbył się w 2008 po raz pierwszy zakwalifikowała się reprezentacja Polski. Krajowe rozgrywki ligowe i pucharowe W każdym kraju europejskim rozgrywane są rozgrywki ligowe, gdzie wyłaniany jest mistrz kraju oraz rozgrywki pucharowe ( rozgrywki o puchar kraju, puchar ligi i superpuchar kraju). Sezon piłkarski w Europie trwa od lipca lub sierpnia do maja lub czerwca (w krajach o systemie jesień-wiosna) i od marca lub kwietnia do listopada lub grudnia (w krajach o systemie wiosna-jesień). Organizator rozgrywek ligowych (krajowy związek piłkarski lub podmiot niezależny od niego) nie ogłasza oficjalnego zdobywcy tytułu mistrza kraju w piłce nożnej do momentu zakończenia ostatniej kolejki ligowej w sezonie. Zespół może zapewnić sobie to trofeum wcześniej, uzyskując taką przewagę nad pozostałymi zespołami, że nie mają oni możliwości uzyskania wystarczającej liczby punktów, aby go wyprzedzić, nawet w sytuacji gdyby zespół nie zdobył punktów (czyli przegrywając dalsze mecze) do końca sezonu. W przypadku równej ilości punktów o miejscu w tabeli mogą decydować takie czynniki jak bezpośrednie mecze pomiędzy zainteresowanymi drużynami lub różnica bramek zdobytych a straconych. Jednocześnie dwa razy w roku otwarte jest tzw. okno transferowe, czyli możliwość transferów piłkarzy do innych klubów. Wyróżnia się dwa okna transferowe: letnie (najczęściej od 1 lipca do 31 sierpnia) i zimowe (najczęściej od 1 do 31 stycznia). Ameryka Południowa[edytuj | edytuj kod] Osobny artykuł: CONMEBOL. CONMEBOL (Confédéración Sudaméricana de Fútbol) – południowoamerykańska konfederacja piłki nożnej, powstała 9 lipca 1916. Rozgrywki organizowane przez CONMEBOL: eliminacje FIFA World Cup w Ameryce Południowej (Eliminatorias al Mundial), Copa América (mistrzostwa Ameryki Południowej), Copa Libertadores, Copa Sudamericana, Recopa Sudamericana, turnieje przedolimpijskie (Preolímpico Sub-23), turnieje juniorów (Sudamericano Sub-20, Sudamericano Sub-17, Sudamericano Sub-15), turnieje kobiet (Sudamericano Femenino, Sudamericano Femenino Sub-20), turnieje futsalu (Copa América/Sudamericano de Futsal). Ameryka Północna[edytuj | edytuj kod] Stany Zjednoczone: W USA piłka nożna, zwana tam soccer, nie należy do najpopularniejszych sportów i zdecydowanie ustępuje pod względem liczby przychodzących na spotkania kibiców takim dyscyplinom, jak hokej na lodzie, koszykówka, baseball czy futbol amerykański. Niemniej jednak dyscyplina ta jest uprawiana tam od bardzo dawna, a już od lat 80 XIX wieku męska reprezentacja USA rozgrywała pierwsze, nieoficjalne jeszcze mecze. Pierwszy raz wystąpiła w finałach mistrzostw świata już w pierwszej edycji tej imprezy, w 1930, gdzie udało się jej awansować do półfinału. 20 lat później, podczas finałów w Brazylii, trafiła na Anglię, którą – choć określona przez Wyspiarzy jako reprezentacja jednej z dwóch nacji, obok Eskimosów, nie umiejących grać w piłkę nożną – pokonała 1:0. W ciągu następnych 36 lat US-Team (zwany też The Stars & Stripes) nie potrafił się zakwalifikować do Finałów. W tym okresie wiele dla popularyzacji piłki nożnej w USA uczynił nieistniejący już klub New York Cosmos, który – będąc własnością wytwórni Warner Bros. i mogąc korzystać z jej zasobów finansowych – sprowadził wielu legendarnych, ale niemłodych piłkarzy europejskich i południowoamerykańskich, jak na przykład Pelé, Franz Beckenbauer, Johan Neeskens. Ci między innymi zawodnicy pomogli występującej w North American Soccer League drużynie z Nowego Jorku zdobyć 4 tytuły mistrzowskie i dwa wicemistrzostwa. Przełamanie złej passy męskiej reprezentacji nastąpiło w 1990, ale podczas włoskich finałów Amerykanie przegrali wszystkie mecze. Poprawa nastąpiła 4 lata później – wówczas, na własnych boiskach, reprezentacja Stanów Zjednoczonych zaprezentowała się poprawnie, odpadając w 1/8 finału po przegranej 0:1 z Brazylią, późniejszym mistrzem. MŚ w 1998 znów przyniosły trzy porażki (w tym w pełnym politycznych podtekstów meczu z Iranem), ale już finały w Korei Południowej i Japonii zakończyły się dla US-Teamu aż w ćwierćfinale. Także do finałów w 2006 Amerykanie zakwalifikowali się. Ta sekcja od 2010-06 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji. Szefowie United States Soccer Federation i selekcjoner Bruce Arena deklarują, że reprezentacja USA czynić będzie takie postępy, iż w 2010 będzie jednym z faworytów do zdobycia tytułu mistrzowskiego. Ma w tym pomóc coraz lepsza organizacja i podnoszący się poziom Major League Soccer, istniejącej od 1996 amerykańskiej ligi piłkarskiej. Zdecydowanie lepiej prezentują się wyniki amerykańskiej reprezentacji kobiet. We wszystkich pięciu dotychczasowych edycjach mistrzostw świata kobiet Amerykanki zdobywały medal – dwukrotnie złoty i trzykrotnie brązowy. Afryka[edytuj | edytuj kod] Australia, Azja i Oceania[edytuj | edytuj kod] Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich[edytuj | edytuj kod] Piłka nożna mężczyzn[edytuj | edytuj kod] Do kanonu dyscyplin olimpijskich piłka nożna weszła w 1900 i (z krótkimi przerwami) jest w nim do dziś. Wystartowały wówczas tylko trzy reprezentacje. Dodatkowo uznano je za reprezentacje „klubowe” i rozgrywki zdegradowano do rangi zawodów pokazowych, nie przyznając medali – dziś jednak MKOl honoruje te wyniki i kraje, z których wywodziły się zgłoszone drużyny figurują w oficjalnym katalogu medalowym. W 1904 do turnieju piłkarskiego przystąpiły niezależne drużyny, które reprezentowały równocześnie swoje państwa, przy czym z każdego kraju mogła przystąpić więcej, niż jedna drużyna (tym samym USA ma przypisany zarówno srebrny, jak i brązowy medal). Rozgrywki piłkarskie przypominały więc formułą dyscypliny indywidualne. Dopiero w 1908 zorganizowano turniej piłkarski we współczesnym kształcie, tj. z reprezentacjami narodowymi. Początkowo prestiż imprezy był duży, jednak drastycznie zmniejszył się od czasu zainaugurowania mistrzostw świata w piłce nożnej (1930), a potem w latach „olimpijskich” mistrzostw Europy (od 1960). Ranga imprezy zaczęła spadać jeszcze bardziej wraz z profesjonalizacją piłki nożnej, gdyż amatorski charakter igrzysk nie dopuszczał do rozgrywek zawodowych piłkarzy. Promowało to kraje tzw. realnego socjalizmu, w których formalnie nie istniał zawód piłkarza. Zawodnicy oficjalnie byli pracownikami resortu, który sprawował patronat nad ich klubem (np. górnikami, żołnierzami), jednak w praktyce źródłem ich utrzymania był sport. Złożone z takich piłkarzy reprezentacje olimpijskie były więc de facto pierwszymi reprezentacjami narodowymi. Stało się to przyczyną dominacji państw bloku socjalistycznego, które (z wyjątkiem zbojkotowanych przez większość z nich igrzysk w 1984) zdobyły wszystkie piłkarskie złota olimpijskie w latach 1952–1988, z reguły przejmując także medale pozostałych kolorów. W 1992 zniesiono kryterium amatorstwa, wprowadzając w jego miejsce cenzus wiekowy. Od tego czasu w turnieju olimpijskim występować mogą piłkarze do lat 23. Kwalifikację do igrzysk stanowią tym samym mistrzostwa kontynentalne reprezentacji młodzieżowych. System ten promuje kraje o cieplejszym klimacie, w których procesy dojrzewania zachodzą szybciej (w przypadku państw afrykańskich w grę wchodzą także niepewne metryki). W celu uatrakcyjnienia mało popularnych rozgrywek olimpijskich, Międzynarodowy Komitet Olimpijski zawarł kilka lat później kompromis z FIFA, na mocy którego w kadrze olimpijskiej oprócz młodzieżowców może znaleźć się trzech piłkarzy starszych, jednak tylko pod warunkiem zgody klubu macierzystego. Piłka nożna na igrzyskach olimpijskich nadal jednak cieszy się rangą znacznie niższą, niż mistrzostwa świata i mistrzostwa kontynentalne. Rozgrywki te (w przeciwieństwie do eliminacji i finałów mistrzostw oraz oficjalnych meczów towarzyskich) nie są zapisane w oficjalnym kalendarzu FIFA, przez co kluby nie mają obowiązku zwalniania zawodników na imprezę. Wiąże się to też z tym, że turniej olimpijski pokrywa się w większości krajów z sezonem piłkarskim, przez co kluby nie chcą tracić zawodników w trakcie rozgrywek ligowych. Próby podniesienia rangi turniejów olimpijskich blokowane są przez FIFA oraz federacje kontynentalne (przede wszystkim UEFA), według których mógłby on stanowić zbyt silną konkurencję prestiżową i finansową dla organizowanych przez nie rozgrywek międzypaństwowych. Tym samym w piłce nożnej, w przeciwieństwie do większości dyscyplin sportowych, igrzyska olimpijskie nie stanowią i prawdopodobnie nie będą stanowić w najbliższym czasie najważniejszej imprezy. Mecze turniejów olimpijskich to odrębne rozgrywki i nie są one oficjalnymi meczami pierwszych reprezentacji narodowych. W myśl zasady, że mecz oficjalny to ten, w którym obie reprezentacje uznają drużynę za swoją kadrę A, wyjątek od tej reguły stanowią wyłącznie mecze pomiędzy drużynami z bloku komunistycznego w okresie tzw. realnego socjalizmu (jednakowoż w katalogu FIFA mają one tylko status oficjalnych meczów towarzyskich). Przez wiele lat w krajach bloku wschodniego opinia publiczna nie zdawała sobie z tego sprawy, a władze i podległe im media z przyczyn propagandowych nie wyprowadzały jej z tego błędu. Po latach wywoływało to liczne reperkusje. polski piłkarz Kazimierz Deyna, któremu przez wiele lat powszechnie przypisywano 102 oficjalne występy w kadrze narodowej, w rzeczywistości miał ich – jak wykazała weryfikacja – 97. W ostatnich latach zauważa się poważniejsze traktowanie futbolu olimpijskiego przez niektóre federacje piłkarskie (np. argentyńską), a także publicznie wyrażaną chęć udziału w igrzyskach przez niektórych słynnych piłkarzy ( Ronaldinho, Leo Messi), trudno jednak stwierdzić, czy przerodzi się to w stałą tendencję. Na finałach olimpijskiej piłki nożnej mężczyzn, ten sport jest realizowany według zasad fazy pucharowej. Mecz trwa 90 minut (2 połowy, każda trwa po 45 minut + ewentualne doliczenie), w przypadku remisu 30-minutowa dogrywka (2 połowy, każda po 15 minut + tak jak w regulaminowych połowach – sędzia może doliczyć), a jeśli dalej jest remis – stosuje się rzuty karne. Tak się stało na meczu olimpijskim Brazylia-Niemcy podczas letnich igrzysk w Rio De Janeiro 2016. Wynik w dwóch regulaminowych połowach i dogrywce wyniósł 1:1. Po rzutach karnych wygrała Brazylia 5:4. Piłka nożna kobiet[edytuj | edytuj kod] Od 1996 dyscypliną olimpijską jest także piłka nożna kobiet. W tej kategorii nie obowiązują ograniczenia wiekowe. Zobacz też[edytuj | edytuj kod] Futsal Mistrzostwa świata w piłce nożnej Mistrzostwa Europy w piłce nożnej Liga Mistrzów UEFA Puchar Zdobywców Pucharów Puchar UEFA Piłka nożna w Polsce Klub piłkarski Król strzelców Piłka używana w piłce nożnej Seria rzutów karnych Dziennik trenera Przypisy[edytuj | edytuj kod] ↑ futbol [w:] Słownik języka polskiego PWN [online]. ↑ 25 World’s Most Popular Sports (Ranked by 13 factors) (ang.). TOTAL SPORTEK. [dostęp 2016-06-21]. ↑ Khabir Uddin Mughal: Top 10 Most Popular Sports in The World – Page 2 of 3 Sporteology (ang.). Sporteology, 2013-10-17. [dostęp 2016-06-21]. ↑ – Big Count (ang.). [dostęp 2008-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 sierpnia 2008)]. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 7. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 36. ↑ aktualności sport. interia. [dostęp 2008-12-27]. ↑ piłka nożna, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19]. ↑ Historians reveal why America calls football soccer. [dostęp 2015-09-26]. ↑ History of the Laws of the Game – From 1863 to the Present Day – (ang.). [dostęp 2017-12-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-01)]. ↑ History of Football (ang.). [dostęp 2017-12-03]. ↑ Kamil Nadolski. Futbolowy zawrót głowy. „Wiedza i Życie”. 8 (922), s. 64–69, sierpień 2017. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929-38142X. ↑ Rugby Football History. [dostęp 2017-11-19]. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 9. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 40–41. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 15. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 45. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 18. ↑ FIFA 2015 ↓, s. 53. ↑ IFAB 2020 ↓, s. 137. ↑ spalony, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2022-02-19]. Bibliografia[edytuj | edytuj kod] Clive Gifford: Encyklopedia piłki nożnej. Publicat, 2011. ISBN 978-83-245-1865-4. Laws of the Game 2015/2016, Zurich: FIFA, 2015 (ang.). The IFAB Laws of the Game 2020/21, International Football Association Board, 2020 (ang.). Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Oficjalna strona FIFA Oficjalna strona UEFA Oficjalna strona PZPN pde pde
Piłka nożna klubowa to forma piłki nożnej, w której drużyny reprezentują kluby z różnych krajów. W tym przypadku drużyny rywalizują ze sobą w ligach krajowych, takich jak Premier League (Anglia), Serie A (Włochy), La Liga (Hiszpania), nasza Polska rodzima Ekstraklasa i wiele innych.
Polska to aktualny mistrzów świata w siatkówce, więc nikogo nie powinien zaskakiwać fakt, że ta dyscyplina jest w naszym kraju niezwykle popularna. Przekłada się to zarówno na zainteresowanie rozgrywkami ligowymi, jak i meczami reprezentacyjnymi. Co więcej, polska liga siatkówki uważana jest za jedną z najlepszych na świecie, a zawodnicy wymieniani są wśród najlepszych specjalistów tej dyscypliny. Zakończone Z roku na rok rośnie też liczba osób chcących swoją wiedzę siatkarską przełożyć na grę u bukmacherów. Typy bukmacherskie siatkówka – to fraza, którą coraz cześciej wyszukują w internecie amatorzy zakładów wzajemnych. Jeśli i Ty chcesz dołączyć do grona użytkowników polskich legalnych bukmacherów i zacząć umieszczać mecze siatkarskie na swoich kuponach, to właśnie dla Ciebie przygotowaliśmy poradnik i gotowe, darmowe typy w kategorii siatkówka. Typy siatkówka – rodzaje zakładów bukmacherskich Siatkówka pomimo tego, iż jest w Polsce bardzo popularna, to bukmacherzy nie wystawiają na spotkania w tej dyscyplinie zbyt szerokiej oferty. Dlatego jeszcze ważniejsze jest dokładne poznanie rynków, które gracz może obstawiać przy okazji typowania siatkówki. Najpopularniejsze zakłady bukmacherskie siatkówka to: Zwycięstwo seta/meczu – Gracz klasycznie może typować zwycięzcę seta lub całego spotkania. Zakłady te można łączyć i obstawiać na przykład: Skra Bełchatów wygra cały mecz i nie straci żadnego seta lub Jastrzębski Węgiel wygra mecz w pięciu setach. Kursy na tego rodzaju łączenia są bardzo wysokie i jest to zakład stosunkowo trudny do poprawnego wytypowania. Liczba punktów w meczu – Klasyczny zakład under/over. Gracz typuje czy w całym meczu padnie powyżej/poniżej danej liczby “oczek”. Przy typowaniu tego rodzaju zakładu gracz musi pamiętać, że w siatkówce gra się do trzech wygranych setów, więc mecz może trwać zarówno trzy, jak i pięć setów, co zdecydowanie odbija się na liczbie punktów na koniec spotkania. Można również typować over/under punktowy danej drużyny w punktów w secie – Gracz typuje under/over punktowy w pojedynczym secie lub under/over punktowy danej drużyny w secie. Handicap punktowy – Czyli dana drużyna rozpoczyna mecz z przewagą kilku punktów. Handicapy punktowe bywają ryzykowne, ponieważ liczba setów w meczu siatkówki jest różna, co sprawia, że niektóre spotkania kończą się szybko lub trwają długo, co sprawia, że handicapy mogą się nie sprawdzić. Handicapy punktowe dotyczą też pojedynczych setów. Gracz może obstawić na przykład, że drużyna wygra pojedynczego seta z handicapem + pkt. Handicap setowy – Jedna z ciekawszych możliwości obstawiania meczów siatkówki, zwłaszcza w przypadku, kiedy jest wyraźny faworyt, a to w siatkówce zdarza się często. W przypadku obstawienia na daną drużynę z handicapem setowym, zaczyna ona mecz z przewagą danej liczby setów. Istnieje możliwość typowania z handicapem np. + seta. Wtedy do poprawnego rozliczenia zakładu wystarczy zwycięstwo zaledwie jednego seta przez typowaną przez gracza drużynę, a kursy bywają naprawdę atrakcyjne. Tak samo sytuacja wygląda w drugą stronę. Jeśli gracz jest pewny, że dany zespół wygra ze stratą maksymalnie jednego seta lub bez straty seta, to również może obstawić odpowiedni handicap, który sprawi, że kurs na faworyta będzie atrakcyjny Dokładny wynik meczu – Gracz typując siatkówkę, może obstawiać także, jakim dokładnie wynikiem zakończy się spotkanie. Zakłady live – W siatkówce dostępne są także zakłady na żywo. Gracz znajdzie tam zakłady takie, jak: różnica zwycięstwa w danym secie oraz pozostałe znane z oferty przedmeczowej rynki, które wzbogacane są bieżącą aktualizacją kursów. Statystyki zawodników – Przy ważniejszych wydarzeniach gracz może typować np. ilość punktów zawodników, oczywiście w systemie under/over. Jest to jednak rynek, który oferowany jest przy bardzo ważnych meczach oraz pojawia się w dzień meczu. Typy siatkówka – najważniejsze wydarzenia Przygotowaliśmy krótką ściągawkę, w której szybko opiszemy najważniejsze wydarzenia w kalendarzu siatkarskim. Siatkówka – rozgrywki reprezentacyjne Zaczynamy od meczów, które przyciągają największą widownię przed telewizory, czyli od zmagań reprezentacji narodowych. Atrakcyjność tych spotkań potęguje również fakt, że w ciągu 12 miesięcy roku siatkarze rozgrywają nawet kilka turniejów o dużą stawkę, dlatego rzadko kiedy trenerzy odpuszczają pojedyncze mecze i w wyniku tego zazwyczaj obserwujemy zacięte, ciekawe spotkania. Dotyczy to zarówno rozgrywek męskich i rozgrywek żeńskich i to na nich teraz się skupimy. Igrzyska Olimpijskie Oczywiście najważniejszym turniejem w siatkówce reprezentacyjnej są zmagania podczas Igrzysk Olimpijskich. Dochodzi do nich raz na cztery lata i cała trudność zaczyna się już w czasie eliminacji. Udział uzyskuje jedynie dwanaście drużyn, a zapewnić można go sobie poprzez zajęcie dwóch pierwszych miejsc w Pucharze Świata, zwycięstwu w kontynentalnym turnieju kwalifikacyjnym (jedna drużyna z każdego kontynentu), zajęcie jednego z trzech pierwszych miejsc w światowym turnieju kwalifikacyjnym bądź zwycięstwu w interkontynentalnym turnieju kwalifikacyjnym. Następnie drużyny podzielone są na dwie grupy, w których toczy się rywalizacja o cztery pierwsze miejsca, które dają awans do ćwierćfinałów. To właśnie ćwierćfinały zapewniają najwięcej emocji i de facto rozpoczyna się wówczas poważne typowanie. Mistrzostwa Świata Podobnie jak w przypadku piłki nożnej turniej mistrzostw świata rozgrywany jest raz na cztery lata i sam już ten fakt wpływa na ich prestiż. Turniej o miano najlepszej drużyny reprezentacyjnej świata udowadnia też jak ciężkimi zawodami są wspomniane przez nas wcześniej Igrzyska Olimpijskie, ponieważ w Mistrzostwach Świata biorą udział 24 drużyny. Rozgrywki siatkarskie mają to do siebie, że ich reguły są zazwyczaj mocno skomplikowane. W światowym czempionacie rywalizacja zaczyna się od pierwszej rundy grupowej, w której drużyny podzielone są na cztery grupy po sześć zespołów. Dwie najsłabsze drużyny odpadają, a pozostałe przechodzą do drugiej fazy grupowej, w której rywalizacja toczy się w pięciu cztero zespołowych grupach. Po tej fazie odpada 12 zespołów, a sześć ekip, które zostają tworzą dwie trzyosobowe grupy, w których toczy się rywalizacja o awans do półfinałów. Z punktu widzenia bukmacherskiego taka stosunkowo skomplikowana formuła turnieju stwarza ciekawe szanse stawiania kuponów, ponieważ oprócz typowania wyników poszczególnych spotkań mamy możliwość przewidywania zwycięzców poszczególnych grup. Puchar Świata siatkówka Rozgrywany od 1965 roku turniej jest jednym z ważniejszych wydarzeń w kalendarzu siatkarskim. Bierze się to również z tego, że najlepszym gwarantuje udział w Igrzyskach Olimpijskich. Podobnie jak w przypadku dwóch wcześniej wspomnianych turniejów, prestiż rozgrywek wzmacnia fakt, że są rozgrywane raz na cztery lata. 12 drużyn w ciągu dwóch tygodni rozgrywa 11 meczów w formula każda z każdym. O tym kto zdobędzie główne trofeum decyduje tabela końcowa ustalana na podstawie wyników i punktów (3 punkty za wynik 3:1 lub 3:0 i 2 punkty za wynik 3:2, 1 punkt za porażkę 2:3 i 0 za porażkę 1:3 i 0:3). Liga Narodów Następczyni uwielbianej Ligi Światowej. Światowa federacja siatkarska postanowiła rozszerzyć format Ligi Światowej i Grand Prix i zastąpić te turnieje jednym jakim jest Liga Narodów. Udział bierze 16 zespołów z czego 10 traktowanych jest jako uczestnicy stali, a cześć uczestnicy pretendujący, którzy przy słabszych wynikach tracą swoje miejsce w rozgrywkach. Reguły są dość skomplikowane, ponieważ pierwsza faza składa się z meczów w 20 turniejach grupowych, które trwają miesiąc. Sześć najlepszych drużyn fazy grupowej (lub pięć plus gospodarz turnieju finałowego) dwa tygodnie później zaczyna rywalizację w turnieju finałowym. Zespoły podzielone są na dwie grupy po trzy zespoły, których zadaniem jest wyłonienie półfinalistów. Następnie półfinaliści rozgrywają między sobą jeden mecz, po którym następuje finał. Z punktu widzenia bukmacherskiego plusem Ligi Narodów jest to, że de facto są to małe coroczne mistrzostwa świata, które dostarczają dużo szans typerskich w rywalizacji na najwyższym poziomie. Mistrzostwa Europy Co dwa lata najlepsze europejskie drużyny spotykają się, żeby wyłonić spośród siebie mistrza Europy w siatkówce. CEV, czyli europejska federacja siatkarska zaczerpnęła pewne inspiracje z pomysłów piłkarskiej federacji UEFA i postanowiła rozszerzyć turniej finałowy mistrzostw Europy aż do 24 drużyn. Pomimo tego, że rzeczywiście na Starym Kontynencie występują najmocniejsze drużyny reprezentacyjne to jednak wpływa to na poziom samej rywalizacji w pierwszej jej fazie. W turnieju w roku 2019 w 45 meczach rundy grupowej tylko tylko 7-krotnie byliśmy świadkami pięciosetowych pojedynków. Większe emocje pojawiają się w fazie pucharowej, do której dostaje się 16 najlepszych zespołów. Z punktu widzenia typerów pierwsza faza może być atrakcyjna jeśli preferuje się grę na handicapach – szczególnie tych punktowych. Puchar Wielkich Mistrzów Raz na cztery lata, rok po Igrzyskach Olimpijskich, w Japonii rozgrywany jest Puchar Wielkich Mistrzów. W turnieju udział biorą: gospodarz, mistrzowie poszczególnych kontynentów oraz drużyna, która otrzyma dziką kartę. Naszej reprezentacji tylko raz udało się zakwalifikować i miało to miejsce w 2009 roku. Turniej trwa zaledwie tydzień i rozgrywany jest w formule każdy z każdym. Turnieje kwalifikacyjne Oczywiście w przypadku siatkówki nie można zapominać o turniejach kwalifikacyjnych, które szczególnie w Europie są bardzo mocno obstawione i zazwyczaj oglądamy w nich zacięte spotkania. Rozgrywki klubowe Według oficjalnego rankingu europejskiej federacji siatkarskiej do pięciu najlepszych lig świata należą: włoska, rosyjska, polska, turecka i niemiecka. Od miejsca w rankingu zależy ile drużyn uzyska prawo do występowania w rozgrywkach Ligi Mistrzów, Pucharu CEV oraz Pucharu Challenge. Liga Mistrzów Najważniejszym turniejem klubowym jest siatkarska Liga Mistrzów, w której co roku bierze udział 20 najlepszych drużyn Starego Kontynentu. Toczą one rywalizację w pięciu czterozespołowych grupach. Osiem najlepszych drużyn uzyskuje promocję do fazy pucharowej (zwycięzcy grup i trzy najlepsze drużyny z drugich miejsc). W niej następują pojedynki w systemie mecz-rewanż, które wyłaniają półfinalistów. Cztery najlepsze drużyny rozgrywają dwa spotkania jedno u siebie, a drugie na wyjeździe, którego stawkę jest finał. Główny mecz całego turnieju to pojedynek, który wyłania najlepszą klubową drużynę siatkarską. Jak do tej pory jedyną polską drużyną, której udało się ukończyć rywalizację w Lidze Mistrzów na pierwszym miejscu był Płomień Milowice w roku 1977. Blisko sukcesu była PGE Skra Bełchatów w 2012 roku i Asseco Resovia w 2015, które zajęły drugie miejsce. W sezonie 2020/2021 w tych prestiżowych rozgrywkach Polskę reprezentują aż cztery zespoły: ZAKSA Kędzierzyn Koźle, PGE Skra Bełchatów, Verva Warszawa oraz Jastrzębski Węgiel. Puchar CEV Odpowiednik Ligi Europy w piłce nożnej, a więc turniej drużyn, które zajęły w swoich ligach czołowe miejsca, ale nie zdołały zakwalifikować się do rozgrywek Ligi Mistrzów. W rozgrywkach bierze udział 38 zespołów, które rywalizują ze sobą na zasadach pucharowych. Dwumecz rozgrywany w domu i na wyjeździe decyduje o tym, które drużyna zakwalifikuje się do dalszej fazy rozgrywek. W odróżnieniu od turnieju Ligi Mistrzów, w Pucharze CEV o zwycięstwie decydują dwa mecze. W roku 2013 żeńską edycję turnieju wygrała polska drużyna Bank BPS Muszynianka Fakro Muszyna. W roku 2015 żeński zespół Atom Trefl Sopot zajął drugie miejsce. W rywalizacji męskiej mieliśmy trzech finalistów: w 1978 roku AZS Olsztyn, w 2012 ZAKSĘ Kędzierzyn-Koźle i w 2012 Asseco Resovię. Puchar Challenge Najmniej prestiżowe rozgrywki spośród wymienionych. Uczestniczą w nim zespoły, które nie zdołały awansować do Ligi Mistrzów i Pucharu CEV. Mecze rozgrywane są w formule pucharowej, w której po dwóch spotkaniach odpada słabszy zespół. W roku 2012 w finale o Puchar Challenge doszło do polskiego pojedynku Tytan AZS Częstochowa vs AZS Politechnika Warszawska, natomiast w roku 2009 zmagania na drugim miejscu zakończył Jastrzębski Węgiel. Polskie drużyny kobiece niestety nie mogą pochwalić się sukcesami w tych rozgrywkach. Plus Liga i Tauron Liga Najwyższą siatkarską klasą rozgrywkową mężczyzn jest Plus Liga, natomiast zmagania kobiet toczą się w ramach Tauron Ligi. W męskich zmaganiach bierze udział 14 zespołów, które rozgrywają ze sobą mecze każdy z każdym w formule mecz i rewanż. Po rundzie grupowej następuje faza play-off, do której awansuje osiem czołowych drużyn w tabeli, które układają się w pary według systemu 1-8, 2-7,3-6, 4-5. Potem rozgrywane są mecze ćwierćfinałowe, półfinałowe oraz finałowe. Charakterystyczne dla rozgrywek siatkarskich w Polsce jest to, że niektóre drużyny seryjnie zdobywają tytuły mistrzowskie i tak na początku lat 2000 dominował zespół Mostostal-Azoty Kędzierzyn Koźle, w latach 2004-2011 drużyna Skry Bełchatów, następnie do 2014 Asseco Resovia. Od sezonu 2015/2016 tytuł mistrza polski trzykrotnie wędrował w ręce ZAKSY Kędzierzyn Koźle. Z podobną sytuacją mamy do czynienia u Pań. W latach 2005-2009 najlepszą drużyną była Muszynianka Fakro Muszyna, w 2011-2013 dominowały zawodniczki Atomu Trefl Sopot, a od sezonu 2013/2014 do sezonu 2017/2018 rok rocznie tytuł zdobywały zawodniczki Chemika Police. Siatkówka typy bukmacherskie. Gdzie obstawiać? Oczywiście siatkówkę można typować u wszystkich legalnych polskich bukmacherów, jednakże część z nich zdecydowanie bardziej skupia się na tym sporcie od innych. Najlepszymi bukmacherami do typowania siatkówki są zdecydowanie Fortuna albo STS. Wyróżniają się przede wszystkim możliwością oglądania transmisji live ze spotkań chociażby ligi rosyjskiej mężczyzn, która jest jedną z lepszych na świecie, lig azjatyckich oraz brazylijskich. Możliwość śledzenia typowanych meczów na streamach na żywo to duże udogodnienia dla gracza. Ponadto na tych dwóch stronach z regułī najszybciej pojawiają się rynki na mecze PlusLigi. Problemem w siatkówce jest to, że bukmacherzy bardzo późno wystawiają jakąkolwiek ofertę na mecze. Najczęściej częściowo pojawia się ona dzień wcześniej, a pełną ofertę gracz otrzymuje dopiero w dzień meczu. STS i Fortuna również dosyć późno wystawiają ofertę, ale jednak w porównaniu z konkurencją robią to najszybciej. Siatkówkę dobrze obstawia się również w TOTALbet, gdzie także szybko pojawiają się rynki, oferta jest szeroka, a także sporadycznie dostępne są transmisje live, jednakże znacznie rzadziej niż jest to w przypadku Fortuny i STS. Typy na siatkówkę – porady dla typerów Siatkówka to dosyć specyficzny sport do obstawiania, który wymaga od gracza dużej znajomości dyscypliny. Dlatego przy typowaniu tego sportu warto jest trzymać się kilku istotnych zasad. Nie obstawiaj wcześniej niż w przeddzień meczu – Typowanie siatkówki wcześniej nie ma sensu lub jest po prostu niemożliwe. Bukmacherzy, nawet ci najlepsi, bardzo późno wystawiają ofertę, a w pełni dostępna jest zazwyczaj dopiero w dzień rozgrywania meczu. Analizuj rynki – W siatkówce bardzo często jest jeden wyraźny faworyt, więc typowanie zwycięzcy spotkania często bywa nieopłacalne. Dlatego warto zwrócić uwagę na inne rynki, takie jak handicapy setowe/punktowe lub undery/overy punktowe. Dzięki temu gracz poszerza możliwość typowania w spotkaniach, gdzie granie na zwycięstwo się nie opłaca. Skoncentruj się na polskich ligach lub europejskich pucharach – Obstawianie innych lig jest bardzo trudne, ponieważ nie jest łatwo o transmisje ze spotkań lig zagranicznych. Informacje o urazach czy innych problemach w ligach zagranicznych nie są tak nagłaśnianie, więc jeśli nie masz czasu, aby w pełni zaangażować się w całą dyscyplinę, to lepiej skupić się na PlusLidze, czy Lidze Mistrzów, gdzie dostępne są rozbudowane statystyki czy transmisje telewizyjne. Bierz pod uwagę handicapy setowe – Ten rodzaj handicapu często bywa skuteczniejszy od punktowego, ponieważ mecze siatkówki nie mają stałego czasu trwania i czasem handicapy punktowe po prostu nie zdążą się zrealizować. Handicapy setowe również przynoszą wiele emocji i sprawiają, że więcej zależy od gracza. Wspieraj się gotowymi typami – Na naszej stronie znajdziesz wiele typów z różnych wydarzeń siatkarskich. Jeśli więc szukasz dobrych typów na siatkówkę, to znajdziesz je u nas. Typujemy mecze Plusligi, Ligi Mistrzów, mecze reprezentacji oraz wiele innych. Typy siatkówka – najpopularniejsze ligi Jeśli chodzi o obstawianie siatkówki to pewne jest to, że najpopularniejsze są ligi polskie, a w szczególności PlusLiga mężczyzn. Najchętniej obstawiane są: Polska – Plus LigaPolska – Tauron Liga Siatkówka jest w Polsce bardzo popularnym sportem, ale głównie w wydaniu reprezentacyjnym. Zainteresowanie rozgrywkami klubowymi również jest na wysokim poziomie, ale wyłącznie na krajowym podwórku czy to w wydaniu męskim czy żeńskim. Inne najczęściej typowane ligi to liga włoska oraz rosyjskie, czyli rozgrywki stojące na bardzo wysokim poziomie: Włochy – SuperLegaRosja – Super LigaTurcja – Efeler Ligi
Do IV Turnieju „Dzikich drużyn” zgłosiło się jedenaście zespołów w kategorii „Open”, trzy zespoły w kategorii „Junior”, trzy drużyny w kategorii „Młodzik” oraz dwie drużyny złożone z najmłodszych adeptów piłkarskiej sztuki: Skrzaty i Żaczki z Wyr i z Gostyni. Rozgrywki toczyły się na płycie boiska Klubu
Liga Mistrzów UEFA to najbardziej prestiżowe rozgrywki piłki nożnej w Europie. Od 1991 r. kontynuuje tradycje Pucharu Europy. Jak wygląda historia turnieju? Poznaj najważniejsze fakty oraz ciekawostki o Lidze Mistrzów na blogu LV BET! Puchar Europy po raz pierwszy rozegrano w sezonie 1955/1956 i był najstarszym z turniejów rozgrywanych pod egidą UEFA. Inicjatorem rozgrywek był reporter sportowej gazety „L’Equipe”. Liga Mistrzów to kontynuacja Pucharu Europy Mistrzów Krajowych po 1992 r. Liga MistrzówMiędzynarodowe, europejskie, klubowe rozgrywki piłkarskieLiga Mistrzów – zwycięzcyHistoria Ligi MistrzówKlasyfikacja królów strzelcówZakłady bukmacherskie na Ligę Mistrzów w LV BET UEFA Champions League, czyli Liga Mistrzów, swoje rozgrywki rozpoczęła w sezonie 1991/1992. Do rozgrywek przystąpiło 8 najlepszych drużyn klubowych Europy. Uczestnicy podzieleni zostali na dwie grupy po cztery zespoły. Z czasem zwiększono liczbę uczestników. W sezonie 1994/1995 rywalizowało ze sobą 16 zespołów, od 1997/1998 już 24, a od 1999/2000 ich liczbę do 32. Oprócz mistrzów krajów dopuszczono też kolejne najsilniejsze drużyny z najmocniejszych lig europejskich. Najwięcej uczestników pochodziło z Hiszpanii i Anglii – kraje te mogły mieć aż po cztery drużyny. Jedynym zespołem, który obronił tytuł klubowego mistrza Europy, jest hiszpański Real Madryt. Każde spotkanie rozgrywane w ramach Ligi Mistrzów poprzedzone jest skróconą wersją hymnu. Autorem jego podstawowej wersji jest Georg Friedrich Händl i nosi tytuł „Zadok the Priest”. Obecnie w użyciu jest wersja zmodyfikowana przez Tony’ego Brittena. Hymn można usłyszeć również oraz w ostatniej rundzie kwalifikacji do tego turnieju. Międzynarodowe, europejskie, klubowe rozgrywki piłkarskie Najlepsi piłkarze Europy walczą o tytuł mistrzów, ale też o trofeum. Do zwycięzców trafia puchar UEFA Champions League. Wykonany jest ze srebra próby 925, waży 11 kg i ma wysokość 74 cm. Puchar jest przechodni i trafia do zwycięzców jedynie na 10 miesięcy. Najlepszy klub w Europie na pamiątkę otrzymuje tylko pomniejszoną do maksymalnie 80 proc. wielkości replikę pucharu. Jeśli jeden klub wygra rozgrywki trzy razy z rzędu lub pięć razy w historii otrzymuje kopię w skali 1:1. Liga Mistrzów – zwycięzcy Sezon: 1992 r. – FC Barcelona 1993 r. – Olimpique Marsylia 1994 r. – AC Milan 1995 r. – Juventus FC 1996 r. – Borussia Dortmund 1997 r. – Real Madryt 1998 r. – Manchester United 1999 r. – Real Madryt 2000 r. – Bayern Monachium 2001 r. – Real Madryt 2002 r. – Juventus FC 2003 r. – AS Monaco 2004 r. – AC Milan 2005 r. – FC Barcelona 2006 r. – AC Milan 2007 r. – Manchester United 2008 r. – FC Barcelona 2009 r. – Inter Mediolan 2010 r. – FC Barcelona 2011 r. – Chelsea FC 2012 r. – Bayern Monachium 2013 r. – Real Madryt 2014 r. – FC Barcelona 2015 r. – Real Madryt 2016 r. – Real Madryt 2017 r. – Real Madryt 2018 r. – Liverpool FC 2019 r. – Bayern Monachium 2020 r. – Chelsea FC Historia Ligi Mistrzów Najbardziej utytułowane kluby piłkarskie od sezonu 2000/2001 dostają możliwość noszenia honorowej odznaki. Umieszczana jest ona na lewym rękawie koszulki. Przedstawia szarą tarczę, która w tle posiada kontury pucharu w białym kolorze oraz liczbę zwycięstw. Aby uzyskać prawo do jej noszenia drużyna musi zdobyć 3 razy z rzędu mistrzowski Ligi Mistrzów tytuł bądź 5 razy w historii rozgrywek. Do statystyk liczone są też wygrane podczas wcześniejszego Pucharu Europy. Honorową tarczę noszą obecnie piłkarze 6 klubów: Real Madryt – 5 zwycięstw z rzędu, 13 tytułów w historii Ajax – 3 zwycięstwa z rzędu Bayern Monachium – 3 zwycięstwa z rzędu AC Milan – 7 tytułów w historii Liverpool – 6 tytułów w historii FC Barcelona – 5 tytułów w historii Klasyfikacja królów strzelców Podczas rozgrywek tworzona jest klasyfikacja najlepszych snajperów. Zdominowali ją zawodnicy, którzy wciąż są w grze. A to oznacza jedno – rywalizacja między nimi wciąż trwa! Jak wygląda klasyfikacja? Cristiano Ronaldo – 141 goli (Manchester United 22, Real Madryt 105, Juventus 14) Lionel Messi – 125 goli (FC Barcelona 120, Paris Saint-Germain 5) Robert Lewandowski – 85 goli (Borussia Dortmund 17, Bayern Monachium 68) Karim Benzema – 79 goli (Olimpique Lyon 12, Real Madryt 67) Jak wspominaliśmy obecnie to mistrzowskiego turnieju dopuszczane są 32 drużyny. To już nie tylko zwycięzcy krajowych lig, ale też (w zależności od federacji), zespoły z drugiego, trzeciego, a czasami nawet czwartego miejsca w tabeli. Rozgrywki w ramach Ligi Mistrzów podzielone są na dwie fazy. W grupowej występują 32 drużyny, które są podzielone na 8 grup po 4 zespoły w każdej. Rozgrywają ze sobą dwumecze. Dwóch zwycięzców przechodzi do kolejnego etapu, a trzecia trafia do Ligi Europy. Druga faza to play off. Rozgrywane są systemem pucharowym. Drużyny znów rozgrywają ze sobą pod dwa mecze – raz u siebie, raz na wyjeździe. Do finału awansują dwie drużyny. Rozgrywają ze sobą tylko jedno spotkanie na neutralnym stadionie. Od sezonu 2024/2025 kibice powinni nastawić się na kolejne zmiany. Komitet Wykonawczy Europejskiej Unii Piłkarskiej (UEFA) zatwierdził nowy format Ligi Mistrzów, zwiększenie liczby uczestników z 32 do 36 oraz zwiększenie liczby meczów. Zakłady bukmacherskie na Ligę Mistrzów w LV BET Obstawianie Ligi Mistrzów z zakładach bukmacherskich LV BET jest bardzo popularne. Nie ma co się dziwić – wszyscy uwielbiają piłkę nożną na mistrzowskim poziomie! U legalnego bukmachera możesz obstawiać rozgrywki na każdym ich etapie. Obecnie przygotuj się do finału w sezonie 2021/2022. A na kogo Ty postawisz? Typuj Ligę Mistrzów w LV BET!
W grupie 1-4 drugiej fazy drużyny rozgrywają ze sobą spotkania systemem każdy z każdym – mecz u siebie i rewanż na wyjeździe. Mecze rozegrane w fazie zasadniczej nie są wliczane do tabeli, jednakże drużyny otrzymują dodatkowe punkty w zależności od miejsca zajętego w fazie zasadniczej według klucza:
Zespoły kompletują kadry, rozgrywają pierwsze sparingi i prezentują nowe projekty koszulek Niektóre z nich są niezwykle efektowne i już trafiły w ręce najbardziej oddanych fanów Manchester United, FC Barcelona czy Real Madryt już mogą liczyć ogromne zyski ze sprzedaży koszulek z nazwiskami swoich największych gwiazd Więcej takich historii znajdziesz na stronie głównej Koszulkowy szał od lat trwa w najlepsze, a najbardziej zagorzali fani mają w swoich zbiorach nawet dziesiątki meczowych trykotów. I zdają sobie z tego sprawę zarówno kluby, jak i producenci, dlatego co roku prezentują nowe stroje zespołów. Jeszcze lata temu piłkarskie koszulki kojarzyły się przede wszystkim z podwórkami i boiskami szkolnymi, po których biegały dzieciaki z nazwiskami swoich idoli na plecach. Dziś "meczówki" stanowią element garderoby każdego kibica i nikogo nie dziwi czterdziestolatek w piłkarskiej koszulce. Venezia znowu na topie Jako że sezon 2022/23 jest coraz bliżej, to zarówno wielkie, jak i te mniejsze kluby odkryły karty i zaprezentowały nowe stroje. Fajnych i ciekawych projektów nie brakuje, ale — co stało się już niemal regułą — wszystkich przebił spadkowicz z Seria A, Venezia. Nie brakuje opinii, że koszulka włoskiej ekipy jest jedną z najpiękniejszych, jakie kiedykolwiek powstały. W ubiegłym roku trykoty Venezii rozeszły się w osiem godzin, w tym nie było inaczej. I nikogo to nie powinno dziwić. A tak wygląda wyjazdowa koszulka: Anglicy nawiązują do historii Wyjazdowymi strojami zaskoczyła Puma i Manchester City. Nową koszulkę zaprojektowano w hołdzie klasycznym strojom The Citizens, noszonym w czasie jednego z najlepszych okresów klubu (1969-1970). To wówczas zespół prowadzony przez legendarnego Malcolma Allisona wychodził na murawę w koszulkach w czerwono-czarne pionowe pasy. Zobacz także: Lewandowski ujawnił, co trener powiedział mu na pożegnanie. "To mnie bardzo uszczęśliwiło" — Po raz pierwszy w historii umieściliśmy paski pod kątem, aby oddać hołd trzem rzekom znajdującym się w herbie klubu, a tym samym stworzyć odważny i wyjątkowy wzór — powiedział Marco Mueller, współodpowiedzialny z projekt przedstawiciel Pumy. Swoich fanów zaskoczyli również w czerwonej części Manchesteru. Piłkarze United w tym sezonie nawiążą na lat dziewięćdziesiątych. Po pięciu latach na trykoty zespołu z Old Trafford wraca kołnierzyk, na uwagę zasługuje również herb Manchesteru United, który został umieszczony na tarczy w formie pięciokąta. Uzupełnieniem nowego stroju są białe spodenki i czarne getry. Wygląda na to, że Czerwonym Diabłom pozazdrościł Arsenal, który również postawił w tym sezonie na styl retro. Piłkarski old school w najlepszym wydaniu. Robert Lewandowski na wyjeździe w złocie W zestawieniu najciekawszych projektów koszulek na przyszły sezon nie mogło zabraknąć FC Barcelona. Może nowy klub Roberta Lewandowskiego niespecjalnie dobrze radzi sobie w social mediach, ale jeśli chodzi o nowe stroje "Barcy" — trudno się przyczepić. Szczególnie ładnie prezentuje się komplet wyjazdowy drużyny Xaviego. Zobacz także: Dyrektor sportowy Bayernu krytykuje Roberta Lewandowskiego. Sam jednak postąpił podobnie Trykoty są inspirowane trzydziestą rocznicą igrzysk olimpijskich, które odbyły się w Barcelonie w 1992 roku. Ich złoty odcień ma nawiązywać do koloru olimpijskich medali, a na rękawkach i getrach znajdują się paski w barwach herbu olimpijskiego składającego się z pięciu kółek symbolizujących różne kontynenty. "Lewemu" będzie do twarzy. Real postawił z kolei na klasykę i detale. Domowy strój jest oczywiście biały, jednak uwagę przykuwają wprasowane herby mistrzów Hiszpanii. Wyjazdowy komplet nazwany Light Purple ma być inspirowany szaloną, przedmeczową atmosferą. W zaskakującym kierunku poszedł rywal "Królewski" zza miedzy, Atletico. Na domowych strojach ekipy Diego Simeone pojawił się pasiak, który nie jest pionowy. Od samego patrzenia może zakręcić się w głowie. Kibice raczej nie są zachwyceni. Wpadka w PKO BP Ekstraklasie W PKO BP Ekstraklasie z ulgą odetchnęli kibice warszawskiej Legii. Ich prośby wreszcie zostały wysłuchane i legioniści zagrają tym sezonie w klasycznych białych koszulkach i czarnych spodenkach. — Koszulka ma być nie tylko symbolem kibiców Legii, ale również integralnym elementem całego miasta, które w dzień meczowy wspierać będzie naszą drużynę. Pierwszy, biały komplet to nawiązanie do historii, ale przede wszystkim wysłuchanie prośby kibiców — wyjaśnił klub. Rozczarowani mogą być fani Zagłębia Lubin i Warty Poznań. Powód? Wyjazdowe komplety obu zespołów są identyczne. W takich samych strojach występuje także Flora Talinn. To duża wpadka Nike. Stylowy Meksyk gotowy na mundial W zestawieniu najciekawszych koszulek na sezon 2022/23 nie mogło zabraknąć mundialowych strojów reprezentacji Meksyku. Grupowi rywale Polaków z Kataru mają powody do dumy. Po czterech latach wicemistrzowie Ameryki Północnej wracają do tradycyjnej zieleni, co spotkało się z bardzo dobrym odbiorem ze strony fanów. Drugi komplet, utrzymany z białych odcieniach również może się podobać. *** Jego wzrok pogorszył się z dnia na dzień. Najpierw w jednym oku. Zajęcia na hali, uderzenie piłką w twarz i Michał Globisz znalazł się w szpitalu. Później gasła widoczność w drugim oku. Mimo to zasłużonego trenera i wychowawcę młodzieży wciąż można spotkać na trybunach stadionu w Gdyni – przychodzi na mecze, a koledzy opowiadają mu, co dzieje się na boisku. W "Prześwietleniu" opiekun złotych medalistów mistrzostw Europy sprzed lat opowiada o nauce nowego życia i ustawiania głowy pod takim kątem, żeby na przystanku dostrzec numer nadjeżdżającego trolejbusu.
Polski Związek Piłki Nożnej Prezes: Cezary KULESZA Adres: Polski Związek Piłki Nożnej ul. Bitwy Warszawskiej 1920 r. nr 7 02-366 Warszawa Polska Telefon: +48 732 122 222 Strona www: www.pzpn.pl Tłumaczenie: Damian PICZ Maciej WIERZBOWSKI Zbigniew PRZESMYCKI Opracował zespół: Damian PICZ Paweł GIL Leszek SAKS
doomiinisiaa zapytał(a) o 16:15 Jak się nazywa mecz piłki nożnej rozgrywany przez dwie drużyny z tego samego miasta ? Proszę o szybką odpowiedź ! :D Jest to angielskie słowo ;) Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2011-12-13 16:21:19 0 ocen | na tak 0% 0 0 Odpowiedz Odpowiedzi Karmel98 odpowiedział(a) o 16:17 Derby danego miasta 5 0 ..WyTyCzNy.. odpowiedział(a) o 16:17 derby /np. derby madrytu 5 0 matrix919 odpowiedział(a) o 16:45 Derby np. Krakowa , Madrytu , Barcelony , Londynu 5 0 Spongebob_10 odpowiedział(a) o 16:53 Derby 0 0 Mistrz868 odpowiedział(a) o 17:05 Derby 0 0 blocked odpowiedział(a) o 18:18 derby 0 0 blocked odpowiedział(a) o 18:21 Derby ; ) 0 0 EKSPERTNa zawsze Barca odpowiedział(a) o 20:23 To są derby :) 0 0 Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub
